Kun jij je nog herinneren dat je vader of moeder tegen je zei, dat iets niet zo erg was, terwijl jij toch echt héél verdrietig, teleurgesteld of boos was? En had die opmerking van je vader of moeder het effect dat je je beter ging voelen? Of hielp die opmerking eigenlijk niet?
Natuurlijk is het wel de bedoeling van ouders dat hun kind zich beter gaat voelen: die willen nou eenmaal niet dat hun kind verdrietig, bang of teleurgesteld is.
Kinderen die met iets worstelen reageren hun onrust vaak af op simpele dingen. Niet de I-pad uit willen zetten, hevige woede of verdriet over het “lastige” broertje, bang om alleen te gaan slapen o.i.d. Zaken waar wij als volwassenen vaak wel een simpele oplossing voor weten. Het bijzondere is dat een kind die oplossing vaak ook wel weet, maar door de dieperliggende problematiek die oplossing niet kan bedenken.
Als volwassene de oplossing aandragen, terwijl je kind uit zijn doen is, helpt soms wel, vaak ook niet.
Wat in zo’n geval wel helpt, is je kind erkenning geven op zijn gevoel. Als een kind merkt, dat jij ziet en begrijpt dat hij zich rot voelt, helpt dát hem zich wat beter te voelen. Dan is hij in ieder geval niet alléén met zijn verdriet, teleurstelling of woede. De simpele opmerking: jij moet je wel heel naar voelen dat je zo krijst, met de deur slaat, enz….. is al heel helpend. Vaak helpt dat het kind om te gaan vertellen, wat er werkelijk aan de hand is. Niet altijd direct maar wel na b.v. twee weken, als je dit herhaalt als er weer iets aan de hand is. De boodschap dat hij niet met de deur mag gooien of zijn broertje mag slaan, wil je als ouder wsl. ook geven, maar het is niet het eerste wat je over de situatie zegt, en ook niet het laatste. Deze opvoedboodschap laat je vooraf gaan door en sluit je af met erkenning en troost. Veel succes met uitproberen!
Heb je vragen hierover of andere vragen? Stel ze gerust. Contactformulier