Moeder Mieke vertelt me over een lastige situatie. Haar drie kinderen tussen de 6 en 11 jaar oud wonen vooral bij haar en zijn in de vakantie een week bij hun vader geweest. Toen ze de eerste avond terug waren, gingen ze ’s avonds bidden, want dat hadden ze van hun vader geleerd in die week. Moeder voelde zich er erg ongemakkelijk onder: toen zij en de vader nog bij elkaar waren, was hij nooit zo met het geloof bezig. Ze besluit de kinderen hun gang te laten gaan. Maar als de kinderen klaar zijn komen de vragen: waarom doe jij niet mee mama? Diep ademhalend had moeder gezegd: ik voel me niet fijn met bidden, ik geloof daar niet zo in. En als jullie dat wel willen, tja… Jullie moeten zelf uitzoeken wat jullie wel of niet willen en wat jullie zelf geloven. Als moeder uitgepraat is, reageer ik direct spontaan: wat fantastisch! Je hebt hun papa niet afgevallen en je houd ook je eigen mening overeind. En je geeft je kinderen de ruimte hun eigen standpunt te ontdekken. Moeder kijkt me opgelucht aan. Oh gelukkig, ik twijfelde er erg aan of ik het wel goed gedaan had, zei ze. Waarop ik alleen maar zeggen kan: ik gun alle kinderen van gescheiden ouders, dat hun ouders kans zien op dergelijke wijze te reageren! Dat is echt niet eenvoudig, maar het is jou gelukt!

Heeft hij ADHD misschien? Hij let niet op, reageert op alles wat er in de klas gebeurt en wordt bij het minste of geringste kwaad en slaat er dan op los, vertelt de zorgcoördinator van de school over mijn cliëntje. Ik ken echter de achtergrond van dit jongetje en ik weet hoeveel hij heeft meegemaakt de laatste twee jaar. Dat denk ik niet, antwoord ik daarom: zijn hoofd zit zo vol dat het voor hem heel moeilijk is om rustig te reageren op alles wat er gebeurt. Hij heeft zoveel nare dingen meegemaakt, dat hij heel erg op zijn hoede is voor wat er nú weer kan gebeuren. Zijn gedrag lijkt misschien op dat van kinderen met ADHD, maar bij hem is de oorzaak iets heel anders.

Het gebeurt vaak dat mensen op grond van het gedrag van kinderen interpreteren wat er met een kind aan de hand is. En het gedrag is zeker een eerste belangrijke aanwijzing. Maar hoe kun je nu weten wat er écht aan de hand is? Als kindertherapeut ga ik altijd te rade bij het kind zelf. Alleen door me te verdiepen in het kind kan ik achterhalen wat er met een kind aan de hand is en…. het allerbelangrijkste: wat hij nodig heeft.