Als gezinnen een lastige periode doormaken zoals een scheiding, ernstige ziekte van een grootouder, ouder of kind doet dat een enorm appèl op de ouders. Er worden overuren gemaakt in de auto om bezoeken aan familie, artsen of andere deskundigen te realiseren. De telefoon wordt veel vaker gebruikt dan normaal en als alles , -ook gewone zaken als boodschappen- geregeld is, dan kan het in je hoofd nog druk zijn met heel veel gedachten.
Ondertussen worstelen de kinderen in het gezin op hun eigen manier met de situatie. Vragen over de toekomst: Zal papa weer beter worden? Moet hij dan in een rolstoel? Als papa en mama gaan scheiden, krijgen ze dan een nieuwe vriend of vriendin? Zal die wel aardig zijn? En vragen over schuld. Zeker in het geval van scheiding piekeren kinderen veel over de schuldvraag. Maar ook in geval van ziekte kunnen kinderen zich schuldig voelen. En zich vervolgens schamen over hun vermeende schuld. Zoals Justin in de blog van vorige week. Dit kun je als ouder niet altijd weten natuurlijk.
Dus ook nog het gesprek met je kind aangaan? Jazeker, ook als je het idee hebt, dat er niets aan de hand is. Vraag hem of haar gewoon eens hoe hij of zij zich voelt nu er ….. aan de hand is. Als je kind het lastig vindt daar iets over te zeggen (hij zegt “ik weet het niet”, of hij begint over iets anders) kun je zonder te veel emotie en in kindertaal vertellen hoe het voor jou is. Natuurlijk moet je je kinderen niet gebruiken als uitlaatklep als je zelf bol staat van de emoties: daarmee kun je bij vrienden, familie of een hulpverlener terecht. Maar een simpele opmerking hoe je je zelf voelt, kan helpen om voor kinderen zaken te normaliseren. Verdriet of angst zijn logische gevoelens in zo’n soort situatie. Woede is al lastiger, maar ook goed te begrijpen als je je realiseert dat woede voort kan komen uit machteloosheid. Dan ben je gewoon kwaad op die rotziekte of de situatie. En dan de schuldgevoelens: vraag je kind er rechtstreeks naar: voel jij je weleens schuldig dat ik niet meer bij papa/mama woon? En zelfs als je kind nee zegt, moet je voorzichtig zijn. Reageer dan met: gelukkig maar want het ís ook niet jouw schuld. Breng het gesprek op gang, en merk tegelijk hoe gaaf het is om over gevoelens te praten met je kind! Het sterkt de band tussen jullie beiden. Zit jij op dit moment in zo’n lastige situatie? Dan wens ik je veel sterkte en wijsheid toe, en hoop ik voor jou op een zo goed mogelijke afloop!
Wil je met mij hierover van gedachten wisselen? Bel gerust of stuur het contactformulier in.